ความหนืดและคุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสอีเทอร์

เซลลูโลสอีเทอร์มักเป็นส่วนประกอบที่ขาดไม่ได้ในปูนผสมแห้ง เนื่องจากเป็นสารกักเก็บน้ำที่สำคัญและมีคุณสมบัติกักเก็บน้ำที่ดีเยี่ยม คุณสมบัติการกักเก็บน้ำนี้สามารถป้องกันไม่ให้น้ำในปูนเปียกระเหยก่อนกำหนดหรือถูกดูดซับโดยพื้นผิว ยืดอายุการใช้งานของปูนเปียก ช่วยให้ปูนซีเมนต์มีความชื้นอย่างเต็มที่ และช่วยรักษาคุณสมบัติเชิงกลของปูน ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการก่อสร้างปูนบาง (เช่น ปูนฉาบปูน) และปูนในพื้นผิวที่ดูดซับน้ำสูง (เช่น บล็อกคอนกรีตมวลเบา) อุณหภูมิสูง และสภาวะแห้ง

คุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสมีความสัมพันธ์อย่างมากกับความหนืด ยิ่งเซลลูโลสอีเทอร์มีความหนืดสูง ประสิทธิภาพการกักเก็บน้ำก็จะยิ่งดีขึ้น ความหนืดเป็นพารามิเตอร์สำคัญในการทดสอบประสิทธิภาพของ MC ปัจจุบันผู้ผลิต MC แต่ละรายใช้วิธีการและเครื่องมือที่แตกต่างกันในการทดสอบความหนืดของ MC โดยวิธีการหลักๆ ได้แก่ Haake Rotovisko, Hoppler, Ubbelohde และ Brookfield สำหรับผลิตภัณฑ์เดียวกัน ผลลัพธ์ความหนืดที่วัดได้จากวิธีการต่างๆ จะแตกต่างกันอย่างมาก และบางวิธีก็มีความแตกต่างกันอย่างมาก ดังนั้น เมื่อเปรียบเทียบความหนืด สิ่งสำคัญคือต้องเปรียบเทียบระหว่างวิธีการทดสอบเดียวกัน เช่น อุณหภูมิ โรเตอร์ ฯลฯ

โดยทั่วไป ยิ่งความหนืดสูงเท่าไหร่ ประสิทธิภาพการกักเก็บน้ำก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยิ่งความหนืดสูง น้ำหนักโมเลกุลของ MC ก็จะยิ่งสูงขึ้น และความสามารถในการละลายก็จะลดลง ซึ่งส่งผลเสียต่อความแข็งแรงและประสิทธิภาพในการก่อสร้างของปูน ยิ่งความหนืดสูงเท่าไหร่ ผลของการเพิ่มความหนืดบนปูนก็จะยิ่งเห็นได้ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งความหนืดสูงเท่าไหร่ ปูนเปียกก็จะยิ่งเหนียวมากขึ้นเท่านั้น ทั้งในด้านการก่อสร้าง ดังที่เห็นได้จากการใช้เกรียงขูดเหนียวและการยึดเกาะกับพื้นผิวสูง อย่างไรก็ตาม การเพิ่มความแข็งแรงเชิงโครงสร้างของปูนเปียกไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อปูนเปียกทั้งสองชนิดถูกใช้งาน จะเห็นได้ว่าประสิทธิภาพในการป้องกันการหย่อนคล้อยยังไม่ชัดเจน ในทางกลับกัน เมทิลเซลลูโลสอีเทอร์บางชนิดที่มีความหนืดต่ำถึงปานกลาง แต่ได้รับการดัดแปลง มีประสิทธิภาพที่ดีเยี่ยมในการปรับปรุงความแข็งแรงเชิงโครงสร้างของปูนเปียก