ความหนืดและคุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสอีเธอร์

เซลลูโลสอีเธอร์มักเป็นส่วนประกอบที่ขาดไม่ได้ในปูนผสมแห้ง เนื่องจากเป็นสารกักเก็บน้ำที่สำคัญที่มีคุณสมบัติกักเก็บน้ำได้ดีเยี่ยม คุณสมบัติกักเก็บน้ำนี้สามารถป้องกันไม่ให้น้ำในปูนผสมเปียกระเหยก่อนเวลาอันควรหรือถูกดูดซับโดยพื้นผิว ยืดระยะเวลาการทำงานของปูนผสมเปียก ทำให้มั่นใจได้ว่าซีเมนต์ได้รับความชื้นอย่างเต็มที่ และสุดท้ายจึงรับประกันคุณสมบัติเชิงกลของปูน ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการก่อสร้างปูนผสมบาง (เช่น ปูนฉาบ) และปูนผสมในพื้นผิวที่ดูดซับน้ำได้ดี (เช่น บล็อกคอนกรีตมวลเบา) อุณหภูมิสูง และสภาวะแห้ง

คุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสสัมพันธ์อย่างมากกับความหนืดของมัน ยิ่งความหนืดของเซลลูโลสอีเธอร์สูงขึ้น ประสิทธิภาพการกักเก็บน้ำก็จะดีขึ้น ความหนืดเป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญของประสิทธิภาพของ MC ในปัจจุบัน ผู้ผลิต MC แต่ละรายใช้วิธีการและเครื่องมือที่แตกต่างกันในการทดสอบความหนืดของ MC และวิธีการหลักๆ ได้แก่ Haake Rotovisko, Hoppler, Ubbelohde และ Brookfield สำหรับผลิตภัณฑ์เดียวกัน ผลการวัดความหนืดด้วยวิธีการต่างๆ จะแตกต่างกันอย่างมาก และบางวิธีก็แตกต่างกันแบบเอ็กซ์โพเนนเชียลด้วยซ้ำ ดังนั้น เมื่อเปรียบเทียบความหนืด จึงควรเปรียบเทียบระหว่างวิธีการทดสอบเดียวกัน รวมถึงอุณหภูมิ โรเตอร์ ฯลฯ

โดยทั่วไป ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ผลการกักเก็บน้ำก็จะดีขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร น้ำหนักโมเลกุลของ MC ก็จะสูงขึ้นเท่านั้น และความสามารถในการละลายของ MC ก็จะยิ่งลดลงตามไปด้วย ซึ่งส่งผลเสียต่อความแข็งแรงและประสิทธิภาพในการก่อสร้างของปูน ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ผลของการทำให้ข้นบนปูนก็จะยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ปูนเปียกก็จะยิ่งเหนียวมากขึ้นเท่านั้น ทั้งในด้านการก่อสร้าง ดังที่แสดงให้เห็นจากเครื่องมือขูดที่เหนียวเหนอะหนะและการยึดเกาะที่สูงกับพื้นผิว อย่างไรก็ตาม การเพิ่มความแข็งแรงของโครงสร้างของปูนเปียกเองนั้นไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อทำการก่อสร้างทั้งสองแบบ แสดงให้เห็นว่าประสิทธิภาพในการป้องกันการหย่อนคล้อยนั้นไม่ชัดเจน ในทางตรงกันข้าม เมทิลเซลลูโลสอีเธอร์ที่มีความหนืดต่ำถึงปานกลางแต่ได้รับการดัดแปลงนั้นมีประสิทธิภาพที่ยอดเยี่ยมในการปรับปรุงความแข็งแรงของโครงสร้างของปูนเปียก