ความหนืดและคุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสอีเทอร์

เซลลูโลสอีเทอร์มักเป็นส่วนประกอบที่ขาดไม่ได้ในปูนผสมแห้ง เนื่องจากเป็นสารกักเก็บน้ำที่สำคัญที่มีคุณสมบัติในการกักเก็บน้ำได้ดีเยี่ยม คุณสมบัติในการกักเก็บน้ำนี้สามารถป้องกันไม่ให้น้ำในปูนเปียกระเหยก่อนกำหนดหรือถูกดูดซึมโดยพื้นผิว ช่วยยืดเวลาการใช้งานของปูนเปียก ทำให้ซีเมนต์เกิดการไฮเดรชั่นอย่างสมบูรณ์ และท้ายที่สุดก็ช่วยรักษาคุณสมบัติทางกลของปูน ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการก่อสร้างปูนบาง (เช่น ปูนฉาบผิว) และปูนในพื้นผิวที่มีการดูดซับสูง (เช่น บล็อกคอนกรีตมวลเบา) รวมถึงในอุณหภูมิสูงและสภาวะแห้ง

คุณสมบัติการกักเก็บน้ำของเซลลูโลสมีความสัมพันธ์อย่างมากกับความหนืด ยิ่งความหนืดของเซลลูโลสอีเทอร์สูงเท่าไร ประสิทธิภาพการกักเก็บน้ำก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ความหนืดเป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญของประสิทธิภาพของ MC ในปัจจุบัน ผู้ผลิต MC แต่ละรายใช้วิธีการและเครื่องมือที่แตกต่างกันในการทดสอบความหนืดของ MC โดยวิธีการหลักๆ ได้แก่ Haake Rotovisko, Hoppler, Ubbelohde และ Brookfield สำหรับผลิตภัณฑ์เดียวกัน ผลการวัดความหนืดด้วยวิธีการที่แตกต่างกันจะแตกต่างกันอย่างมาก และบางค่าอาจแตกต่างกันอย่างมากถึงขั้นทวีคูณ ดังนั้น เมื่อเปรียบเทียบความหนืด จึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องเปรียบเทียบโดยใช้วิธีการทดสอบเดียวกัน รวมถึงอุณหภูมิ โรเตอร์ ฯลฯ

โดยทั่วไปแล้ว ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ประสิทธิภาพในการกักเก็บน้ำก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร น้ำหนักโมเลกุลของเมทิลเซลลูโลสอีเทอร์ก็จะยิ่งสูงขึ้น และความสามารถในการละลายก็จะลดลง ซึ่งส่งผลเสียต่อความแข็งแรงและประสิทธิภาพในการก่อสร้างของปูน ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ผลของการเพิ่มความหนาของปูนก็จะยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งความหนืดสูงเท่าไร ปูนเปียกก็จะยิ่งเหนียวมากขึ้นเท่านั้น ทั้งในการก่อสร้าง ดังที่เห็นได้จากความเหนียวของเกรียงขูด และการยึดเกาะกับพื้นผิวที่สูงขึ้น อย่างไรก็ตาม ความหนืดสูงไม่ได้ช่วยเพิ่มความแข็งแรงของโครงสร้างของปูนเปียกมากนัก เมื่อใช้ในการก่อสร้าง ประสิทธิภาพในการป้องกันการไหลย้อยก็ไม่ชัดเจน ในทางตรงกันข้าม เมทิลเซลลูโลสอีเทอร์ที่มีความหนืดต่ำถึงปานกลางบางชนิด กลับมีประสิทธิภาพที่ยอดเยี่ยมในการเพิ่มความแข็งแรงของโครงสร้างของปูนเปียก